[Retro Pret] Mijn ervaring als scare actor bij de Halloween Fright Nights: zelf grimeren met as
In dit artikel:
De auteur werkte twee seizoenen (2007 en 2008) als scare actor tijdens de Halloween Fright Nights in toenmalig Walibi World (nu Walibi Holland). Wat begon met een eenvoudige auditie — een kort gesprek en het verkopen van een urn — groeide uit tot een intensieve avondtaak naast zijn reguliere werk op de parkvloer. Overdag draaide hij gewoon zijn diensten op zijn eigen afdeling; rond 15.00/15.30 werd hij afgelost om zich voor te bereiden op de avondshows.
De grime en kostuums waren destijds nog grotendeels zelfwerkzaam: in een gezamenlijke ruimte maakten de acteurs hun eigen make-up, met creatieve trucs zoals het gebruiken van sigarettenas om wonden donkerder en smeriger te laten lijken. Professionele grimeurs en strakke schema’s zoals nu waren nog niet de norm. De basisopzet van het evenement was echter al herkenbaar en serieus opgezet; de Fright Nights waren klein maar in opbouw naar wat het later zou worden.
Centraal in het verhaal staat Club Roxy, de nieuwe grote attractie van die jaren, die in de linker- en rechterhelft van de overkapping van het huidige Festival of Freaks stond. De auteur werkte daar in verschillende rollen: eerst in de ketelkamer, later als aflosser in vrijwel elke kamer, en in het tweede seizoen met een vaste rol waarbij hij een ‘victim’ achteraf wegtrok van haar groep. Die victim droeg een zwart shirt met rode letters “Victim”, maar bezoekers merkten die hint niet altijd op en beschermden haar soms heftig, wat leidde tot felle, soms zelfs agressieve reacties. De acteurs mochten bezoekers aanraken — iets wat toen nog mogelijk was — en dat leidde meerdere keren tot verwondingen, rukken aan armen en boze confrontaties. Ook werd het publiek regelmatig uitgedaagd door bezoekers die probeerden de rollen om te draaien, iets wat de acteurs moesten leren pareren.
Elke avond begon Club Roxy om 18.00 uur met een openingsshow; aan het eind verzamelden alle scare actors zich bij de uitgang voor de ‘eindscares’, een gezamenlijke afsluiting waarbij bezoekers letterlijk het park uit werden gejaagd. Het was een intensieve, fysieke en emotionele ervaring: sommige gasten schreeuwden, anderen raakten in paniek of moesten zelfs huilend uit het huis worden gehaald. Voor de auteur waren die reacties juist waar hij energie uit haalde, maar de oplopende agressie en de combinatie met zijn reguliere werk maakten het op den duur minder leuk en onhoudbaar. Na twee jaar stopte hij als scare actor, hoewel hij nog enkele jaren bij Walibi als medewerker bleef werken.
De terugblik illustreert hoe de Fright Nights zich ontwikkelden van een relatief kleinschalig, vrij ongestructureerd evenement naar een professioneler en grootschaliger product. De auteur vraagt zich aan het eind af of Club Roxy ooit terug zal keren, nu het evenement inmiddels zijn 25-jarig jubileum viert. De beleving van die beginjaren — doe-het-zelf grime, directe aanraking met bezoekers en ruige interacties — contrasteert duidelijk met de meer gereguleerde shows van nu.